Σαν τρελά τρένα τρέχουμε για τίποτα παραπάνω απο μια θεωρία,ενα κατασκεύασμα.Τι είναι τα λεφτά και τι ορίζει στ'αλήθεια την αξία τους?Υπάρχει φτώχια και εξαθλίωση?Γιατί δεν μοιράζουν λεφτά?Τσάμπα είναι...Αλλά όλα κολλάνε στην θεωρία.Σε μια θεωρία που στην πράξη έχει αποδειχθεί άθλια...Άνιση.Ποιός ενδιαφέρεται στ'αλήθεια?Και μέσα σε όλα αυτά τίποτα δεν υπάρχει προσωπικό,μυστικό.
Κάμερες,ιστιοσελίδες με τη μούρη μας και τα στοιχεία μας...Ποζάρουμε για να έχουν την καλύτερη φωτογραφία μας...Με ποιόν μιλάς,που δουλεύεις,ποιοί είναι οι φίλοι σου,σε ποιό θεο πιστεύεις,ποιές είναι οι πολιτικές σου απόψεις?
Στ'αλήθεια τίποτα δεν υπάρχει προσωπικό ή οτι υπάρχει το φοβόμαστε σαν το διάολο,δεν το αποδεχόμαστε,δεν το κοιτάζουμε στα μάτια...Στο μετρό του Χολαργού υπάρχουν 20 κάμερες,σε μια μόνο στάση...Γιατί?Πουλάνε φόβο και αγοράζουμε χωρίς να αναρωτιόμαστε αν στ'αλήθεια υπάρχει κατι να φοβόμαστε...Ποιόν φοβόμαστε τελικά πέρα απο τον εαυτό μας και την άθλια σιγουριά μας?Πραγματικά απορώ...Και μετά αναρωτιέμαι,πως έχω γίνει έτσι,που ζω?Υπάρχει έξοδος απο αυτή τη φυλακή?Και αν υπάρχει,το μέλλον μακριά της μήπως είναι ήδη καταδικασμένο?
Ελπίζω κάτι να 'ρθει να μας ξεπλύνει
