Η φυλάκα...

Τρέχουμε για να αποκτήσουμε και να επιβιώσουμε μέσα σε ενα ατελείωτο τσίρκο.Φόροι,άλλοι φόροι,φόροι όσο ζείς,φόροι όταν πεθάνεις,φόροι επειδή έχεις ενα σπίτι,ενα αμάξι,επειδή έχεις εισόδημα,επειδή δεν έχεις....Δεν μου φαίνεται πολύ μακριά ο καιρός που θα φορολογούμαστε για τον αέρα που αναπνέουμε...
Σαν τρελά τρένα τρέχουμε για τίποτα παραπάνω απο μια θεωρία,ενα κατασκεύασμα.Τι είναι τα λεφτά και τι ορίζει στ'αλήθεια την αξία τους?Υπάρχει φτώχια και εξαθλίωση?Γιατί δεν μοιράζουν λεφτά?Τσάμπα είναι...Αλλά όλα κολλάνε στην θεωρία.Σε μια θεωρία που στην πράξη έχει αποδειχθεί άθλια...Άνιση.Ποιός ενδιαφέρεται στ'αλήθεια?Και μέσα σε όλα αυτά τίποτα δεν υπάρχει προσωπικό,μυστικό.
Κάμερες,ιστιοσελίδες με τη μούρη μας και τα στοιχεία μας...Ποζάρουμε για να έχουν την καλύτερη φωτογραφία μας...Με ποιόν μιλάς,που δουλεύεις,ποιοί είναι οι φίλοι σου,σε ποιό θεο πιστεύεις,ποιές είναι οι πολιτικές σου απόψεις?

Στ'αλήθεια τίποτα δεν υπάρχει προσωπικό ή οτι υπάρχει το φοβόμαστε σαν το διάολο,δεν το αποδεχόμαστε,δεν το κοιτάζουμε στα μάτια...Στο μετρό του Χολαργού υπάρχουν 20 κάμερες,σε μια μόνο στάση...Γιατί?Πουλάνε φόβο και αγοράζουμε χωρίς να αναρωτιόμαστε αν στ'αλήθεια υπάρχει κατι να φοβόμαστε...Ποιόν φοβόμαστε τελικά πέρα απο τον εαυτό μας και την άθλια σιγουριά μας?Πραγματικά απορώ...Και μετά αναρωτιέμαι,πως έχω γίνει έτσι,που ζω?Υπάρχει έξοδος απο αυτή τη φυλακή?Και αν υπάρχει,το μέλλον μακριά της μήπως είναι ήδη καταδικασμένο?

http://www.youtube.com/watch?v=uCEeAn6_QJo
Ελπίζω κάτι να 'ρθει να μας ξεπλύνει

H διαφημιση

Κοιτάω γύρω μου,στα ρούχα μου,μέσα στο σπίτι μου,στην γειτονιά μου,στους δρόμους γενικά....Όλα είναι μια διαφήμιση,εγώ ο ίδιος μια κινητή διαφήμιση,όλα γύρω μου με προτρέπουν να αγοράσω προσπαθώντας να με πείσουν,με φωτεινά χρώμματα,φαντασμαγορικές εικόνες,πρόστυχες γκόμενες...
Τις περισσότερες φορές με πείθουν,άλλες μου δημιουργούν το αίσθημα που έχεις όταν ξέρεις οτι είναι αδύνατο να αποκτήσεις κάποια πράγματα και σκέφτομαι τι άραγε ορίζει την αξία των υλικών...
Στο τέλος καταλαβαίνω όμως οτι δεν είμαι μόνο μια καταναλωτική μηχανή μέσα σε ένα τσίρκο...
Όσα υλικά και να αποκτήσω τίποτα στα αλήθεια δεν αλλάζει,μόνο η ιδέα...
Βαρέθηκα να βλέπω παντού διαφημίσεις,σιχάθηκα.

Ο ΔΡΟΜΟΣ

Ο δρόμος έχει την δική του μοναδική ιστορία.Δεν είναι εύκολο να τον βαδίσεις αυττό είναι σίγουρο.Όπως και τους δρόμους της πόλης.Έχουν κινδύνους,απρόοπτα,είναι πότε σκοτεινοί και αβέβαιοι και πότε γραφικοί,όμορφοι,ηλιόλουστοι γεμάτοι ζωή.Τα πάντα είναι οι δρόμοι.Το καλό και το κακό,το όμορφο και το άσχημο.Κάποιες φορές είναι στενοί,σκοτεινοί και δύσκολοι,κάποιες ανοίγονται μπροστά σου τόσο πλατιοί που δεν μπορείς να δεις το τέλος...

Έτσι και ο δρόμος σου,οι δρόμοι και η αλήθεια της ζωής.Υπάρχουν μέσα τους όλα μα όλα.Απ'όλα πρεπει να περάσεις και όλα να τα δεις.Πολλές φορές θα σκοντάψεις,θα χαθείς,θα ζητήσεις βοήθεια,θα στηριχτείς σε κάποιον,θα αγαπήσεις,θα πονέσεις,θα αγαπηθείς,θα οργιστείς,τα πάντα θα κάνεις,είναι το μόνο σίγουρο.Κι αν προσπαθήσεις να φέρεις όλους τους δρόμους στα μέτρα σου?Αδύνατο.Πως θα περπατήσεις έξω στους δρόμους και στην ζωή πηγαίνοντας μόνο ευθεία?Είναι αδύνατον,θα μείνεις άδειος αν το προσπαθήσεις αυτό.Εκτός κι αν το ζητάς.Αν είναι η ιδέα σου αυτή για την ζωή.Πόσο βαρετή είναι μια ατέλειωτη ευθεία?Σαν να μην προχωράς ποτέ φαίνεται.

Μα και ο δρόμος για τον εαυτό σου ίδιος δεν είναι?Θα περπατήσεις,θα χαθείς,θα ξαναχαθείς,θα πονέσεις,θα κλάψεις,θα αγαπήσεις,θα μισήσεις,θα ξαναχαθείς...
Μα θα βρείς μέσα σου πράγματα πολύ δυνατά,πολύ διαφορετικά απ'οσα έβλεπες που εκτός απο δύναμη έχουν μαζί και μια μαγεία,κάτι καινούριο,κάτι δικό σου.Κοίτα πόση ανεξάντλητη δύναμη κρύβουν μέσα τους.Μπορούν να σε φτάσουν παντού...Μπορείς να πετάξεις μέσα απο αυτά.

Πέτα λοιπόν ψηλά και όταν πέσεις,μάθε,κλάψε,γέλα,πες ευχαριστώ και ξανασήκω να πετάξεις πιο ελεύθερος.Κι οτι σε εμποδίζει να πας ψηλά κάψ'το.Γίνε ένα με την ανώτερη ελπίδα σου,δώσ'της σάρκα και οστά,γίνε ένα με την φύση και τα αστέρια και κινήσου μαζί τους αρμονικά και σιγά-σιγά τα πράγματα θα αποκτούν ενα άλλο νόημα,ένα ανώτερο νόημα,θα εξελιχθούν και μέσα απο κείνα και συ!

Το ταξίδι,ο ταξιδιώτης,το νόημα...(για ένα φίλο που λάμπει σαν τον ΗΛΙΟ)

Ξεκινώντας ένα ταξίδι προγραμματίζεις το που θέλεις να πας,το πως,με ποιόν,σκέφτεσαι το πως θα περάσεις κτλ κτλ.
Τι γίνεται όμως όταν ξεκινήσεις να ταξιδεύεις στο άγνωστο?
Δεν ξέρεις που θα πας,πως θα πας,που αρχίζει και που τελειώνει αυτό το ταξίδι.Τα πάντα είναι άγνωστα.
Τι πιο μαγικό απ'το να ταξιδέψεις στο άγνωστο,στο αναπάντεχο?Εκεί τίποτα δεν είναι σίγουρο,οτι έρχεται το αγγίζεις για να προχωρήσεις,τίποτα δεν αποκλείεις χωρίς να το δείς με τα ίδια σου τα μάτια,τίποτα δεν είναι ίδιο με τίποτα,ολα έρχονται σε εσένα,τον ταξιδιώτη.
Προχωρώντας λοιπόν και γνωρίζωντας το άγνωστο είσαι καθαρός,διάφανος,τα πάντα αφήνεις να έρθουν σε εσένα και τα γνωρίζεις,τα αγγίζεις.

Μα ποιό το νόημα του ταξιδιού χωρίς τον ταξιδιώτη του?Κανένα
Που η μαγεία του αγνώστου χωρίς μάτια να το εξερευνούν?Πουθενά
Όπως λέει ο μέγας ΝΙΤΣE:τα πράγματα μοιάζουν στ΄αλήθεια σαν να 'ρχονται απο μόνα τους σε μένα και να μου προσφέρονται για να τα ντύσω με λόγο...
Το νόημα λοιπόν στο αέναο ταξίδι μέσα στο άγνωστο το δίνει ο ταξιδιώτης γιατί αν δεν υπήρχε εκείνος,ποιός θα υπήρχε να δώσει νόημα?
Μέσα  στο παιχνίδι της δημιουργίας μέσα στο άγνωστο,ο ταξιδιώτης θέλει την δική του βούληση,διαχωρίζεται απο τον κόσμο και κερδίζει τον δικό του κόσμο,δίνει το νόημα του στα πράγματα σύμφωνα με τα δικά του θέλω και πιστεύω.

Οσο πιο πολύ ζητά ο ταξιδιώτης το φως μέσα στο ταξίδι του,τόσο πιο πολύ οι ρίζες του τον τραβούν κάτω στο σκοτάδι,σαν το δέντρο.Είναι λοιπόν και πάλι επιλογή του ταξιδιώτη αν θα συνεχίσει να εξερευνεί η αν θα ακούσει τις ρίζες του να τον προσγειώνουν ανώμαλα στο έδαφος... Φοβάται να ναι μόνος με τον εαυτό του και δεν αγαπά αρκετά τον εαυτό του.
Μα εκείνη η φαντασίωση του αγνώστου και η δημιουργία που τρέχει πίσω του, δεν είναι πιο όμορφη απο κείνον? Γιατί δεν της δίνει τη σάρκα και το αίμα του?
Γιατί μέσα στο ταξίδι για να ξεπεράσεις τον εαυτό σου και να δημιουργήσεις πέρα απο αυτόν πρέπει πρώτα να τον κάψεις,και μέσα απ'τις στάχτες σου να ξαναγεννηθείς....

Σκέψεις που στριφογυρίζουν...

Ποιός είσαι?
Τι κάνεις εδώ που είσαι?
Γιατί είσαι?
Θέλεις πραγματικά να είσαι?


ΕΙΣΑΙ?

To Facebook σαν πρόσωπο της κοινωνίας!

Το Facebook αποτελεί βασικό μέσω επικοινωνίας και διασκέδασης στις μέρες μας.Παιχνίδια,συνομιλία με άλλους,ψάξιμο στο προφίλ γνωστών η αγνώστων.Απο προσωπική εμπειρία αλλά και απο φίλους παρατηρώ πως τουλάχιστον μια ώρα απο ολη την ημέρα την κερδίζει το facebook καθημερινά.(Τουλάχιστον αν οχι για όλους για τους περισσότερους).

Πιστεύω πως  εικόνα που παρουσιάζεται μέσα απο κάθε προφίλ,τα τραγούδια,οι φωτογραφίες,τα status προσπαθούν να βγάλουν προς τα έξω αυτό το τέλειο,την τέλεια εικόνα του εαυτού μας που όλοι κυνηγάμε να φτάσουμε.Ουσιαστικά λοιπόν σαν συνολική εικόνα θα μπορούσε να παρουσιάζει το πρόσωπο της κοινωνίας που ζούμε.Σφίχτες που προσπαθούν να βγάλουν την πιο πρησμένη τους φωτογραφία,κάγκουρες που τα παπιά τους γυαλίζουν και τα σκυλάδικα τραγούδια στα προφίλ κλαίνε,ξέκωλα κοριτσάκια που μας δείχνουν τα προσόντα τους,clubάκηδες με την καλύτερη φωτογραφία μέσα στο τρελό ξεφάντωμα του club και ολα οσα βλέπετε καθημερινά.
Αυτή λοιπόν η μανία του να δείξουμε μια τέλεια εικόνα του εαυτού μας,μας δείχνει ουσιαστικά και σαν συνολική εικόνα το πόσο μάταιο και αστείο είναι το να αναζητούμε την επικοινωνία και την επαφή μέσα απο το διαδύκτιο και εκτός απο αυτό ολοφάνερα πως το τέλειο δεν υπάρχει σε κανέναν και για κανέναν.

Το μόνο που αχνοφαίνεται είναι το διαφορετικό.Κανένας δεν μπορεί να είναι ίδιος οσο και αν προσπαθούμε,κανείς δεν μπορεί να είναι τέλειος.Πρέπει να το κατανοήσουμε αυτό,πρέπει να το αποδεχτούμε...
Δεν γίνεται να αναζητούμε επικοινωνία λοιπόν μέσα απο το ψεύτικο,δεν μπορούμε να ζητάμε αναγνώριση κι επιβεβαίωση του εαυτού μας με τέτοιο τρόπο.Για να γνωρίσεις κάποιον πρέπει να τον κοιτάξεις μέσα στα μάτια,να ακούσεις τη φωνή του,να μάθεις ποιός είναι αληθινά.Το facebook το σκοτώνει αυτό.Αυτόματα είσαι σε απόσταση με τον άλλο,είσαι στημένος,έχεις περιθώριο να κρυφτείς πίσω απο την οθόνη σου,πίσω απο τις τέλειες φωτογραφίες σου,μπορείς και προβάλεις μόνο την εικόνα του ΕΓΩ σου κι όχι την αληθινή εικόνα σου.
Η επιλογή είναι απλή,βγές εξω και κοίταξε τους άλλους στα μάτια,γνώρισέ τους,δείξτους το πραγματικό αληθινό σου πρόσωπο και αναγνώρισε οτι είσαι μοναδικός....

Αν μένει κανείς αληθινός ελπίζω να έχει μια ανώτερη ιδέα για την επικοινωνία και να μην κρύβει τον εαύτο του πίσω απο την αναζήτηση της τελειότητας....

Ψάχνοντας για απαντήσεις...

Σήμερα οποιαδήποτε ψυχαγωγική δραστηριότητα και γενικά οι περισσότερες δραστηριότητες του ανθρώπου βασίζονται στο χρήμα.
Χωρίς χρήματα δύσκολα θα διασκεδάσει κανείς έξω απο το σπίτι του αφού πλέον διασκέδαση θεωρείται η κατανάλωση αλκοόλ σε κάποιο κλάμπ,η οποιουδήποτε τέτοιου είδους μαγαζί,είτε ο καφές όλες της ώρες της ημέρας.Αυτό είναι τουλάχιστον το πρότυπο της διασκέδασης στην Ελλάδα.
Χωρίς χρήματα φαίνεται ανούσιο το να βγείς εξω και να διασκεδάσεις αφού είτε δεν σου επιτρέπεται η είσοδος στα μαγαζιά αυτά,είτε πρέπει να ξοδέψεις αρκετά χρήματα για την παραμονή σου σε ενα απο αυτά.
Είναι πραγματικά αυτή η διασκέδαση μας ή είναι απλά η συνήθεια αυτού του τρόπου που μας κάνει να την επιλέγουμε?
Είναι πραγματική διασκέδαση ή είναι οτι λιγότερο μπορούμε να έχουμε απο την διασκέδαση,αφού ουσιαστικά είναι και ο πιο εύκολος και αναίμακτος τρόπος να ξοδέψουμε την ωρα μας και τα χρήματα μας?
Υπάρχει η πραγματική ανθρώπινη επαφή και γνωριμία που είναι και η ουσία της διασκέδασης?

Άποψη μου είναι πως για να διασκεδάσεις δεν χρειάζεται να κουβαλάς μαζί σου ούτε χρήματα,ούτε ακριβά ρούχα,ούτε να κλειστείς σε κανένα μαγαζί για ώρες.
Το μόνο που σου χρειάζεται να κουβαλάς είναι ο εαυτός σου.Τίποτα περισσότερο απο αυτό.Οπουδήποτε και να πας,απο το πιο ακριβό μέχρι το χειρότερο ξενυχτάδικο του κόσμου αυτό που θα σε κάνει πραγματικά να διασκεδάσεις και να χαρείς η να περάσεις καλά δεν είναι τίποτα περισσότερο απο τον εαυτό σου και την παρέα σου.
Τίποτα έξω απο εσένα δεν μπορεί να καταφέρει να περάσεις καλά.Μόνο εσυ.
Οι πλατείες πρέπει να γεμίσουν πάλι με ζωντάνια και αληθινή ανθρώπινη επαφή.Τα πάρκα,οι δρόμοι,οι γειτονιές.Πρέπει να δούμε το αληθινό πρόσωπο της ζωής,με τον πόνο,τα δάκρυα,το θάνατο,την χαρά,την αγάπη,τη δημιουργία...Η ζωή έχει δυστυχώς η ευτυχώς τα πάντα.Τίποτα δεν μπορεί να γίνει για να αποφύγουμε την απογοήτευση,τη στεναχώρια ή την απόρριψη αφού κι αυτά είναι μέρος της ζωής.
Το μόνο που μπορούμε να αλλάξουμε είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις.

Αν συμφωνήσουμε πως τίποτα έξω απο μας δεν μπορεί να μας δώσει την ικανοποίηση που παντού ψάχνουμε,είτε αυτο λέγεται αλκοόλ,είτε ναρκωτικά,είτε κενή διασκέδαση,είτε γρήγορο σέξ,είτε ενα γρήγορο αμάξι,είτε ακριβά ρούχα,είτε τα περισσότερα λεφτά του κόσμου στο χέρι μας,αυτό που μένει να κάνουμε είναι να ζήσουμε την ζωή με όλη τη μαγεία που αυτή μας δίνει...Να ρισκάρουμε,να πονέσουμε,να δοκιμαστούμε,να χαρούμε,να απολαύσουμε,να δεθούμε,να πληγωθούμε,ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ!
Ας βρούμε πάλι τον εαυτό μας και τα πραγματικά θέλω μας κι ας μην ψάχνουμε έξω απο εμάς να βρούμε απάντηση για τα πάντα!

Η απάντηση σε όλα είναι γυμνή μπροστά μας κάθε δευτερόλεπτο,είμαστε εμείς!