Το ταξίδι,ο ταξιδιώτης,το νόημα...(για ένα φίλο που λάμπει σαν τον ΗΛΙΟ)

Ξεκινώντας ένα ταξίδι προγραμματίζεις το που θέλεις να πας,το πως,με ποιόν,σκέφτεσαι το πως θα περάσεις κτλ κτλ.
Τι γίνεται όμως όταν ξεκινήσεις να ταξιδεύεις στο άγνωστο?
Δεν ξέρεις που θα πας,πως θα πας,που αρχίζει και που τελειώνει αυτό το ταξίδι.Τα πάντα είναι άγνωστα.
Τι πιο μαγικό απ'το να ταξιδέψεις στο άγνωστο,στο αναπάντεχο?Εκεί τίποτα δεν είναι σίγουρο,οτι έρχεται το αγγίζεις για να προχωρήσεις,τίποτα δεν αποκλείεις χωρίς να το δείς με τα ίδια σου τα μάτια,τίποτα δεν είναι ίδιο με τίποτα,ολα έρχονται σε εσένα,τον ταξιδιώτη.
Προχωρώντας λοιπόν και γνωρίζωντας το άγνωστο είσαι καθαρός,διάφανος,τα πάντα αφήνεις να έρθουν σε εσένα και τα γνωρίζεις,τα αγγίζεις.

Μα ποιό το νόημα του ταξιδιού χωρίς τον ταξιδιώτη του?Κανένα
Που η μαγεία του αγνώστου χωρίς μάτια να το εξερευνούν?Πουθενά
Όπως λέει ο μέγας ΝΙΤΣE:τα πράγματα μοιάζουν στ΄αλήθεια σαν να 'ρχονται απο μόνα τους σε μένα και να μου προσφέρονται για να τα ντύσω με λόγο...
Το νόημα λοιπόν στο αέναο ταξίδι μέσα στο άγνωστο το δίνει ο ταξιδιώτης γιατί αν δεν υπήρχε εκείνος,ποιός θα υπήρχε να δώσει νόημα?
Μέσα  στο παιχνίδι της δημιουργίας μέσα στο άγνωστο,ο ταξιδιώτης θέλει την δική του βούληση,διαχωρίζεται απο τον κόσμο και κερδίζει τον δικό του κόσμο,δίνει το νόημα του στα πράγματα σύμφωνα με τα δικά του θέλω και πιστεύω.

Οσο πιο πολύ ζητά ο ταξιδιώτης το φως μέσα στο ταξίδι του,τόσο πιο πολύ οι ρίζες του τον τραβούν κάτω στο σκοτάδι,σαν το δέντρο.Είναι λοιπόν και πάλι επιλογή του ταξιδιώτη αν θα συνεχίσει να εξερευνεί η αν θα ακούσει τις ρίζες του να τον προσγειώνουν ανώμαλα στο έδαφος... Φοβάται να ναι μόνος με τον εαυτό του και δεν αγαπά αρκετά τον εαυτό του.
Μα εκείνη η φαντασίωση του αγνώστου και η δημιουργία που τρέχει πίσω του, δεν είναι πιο όμορφη απο κείνον? Γιατί δεν της δίνει τη σάρκα και το αίμα του?
Γιατί μέσα στο ταξίδι για να ξεπεράσεις τον εαυτό σου και να δημιουργήσεις πέρα απο αυτόν πρέπει πρώτα να τον κάψεις,και μέσα απ'τις στάχτες σου να ξαναγεννηθείς....